Een prettig weerzien met het Italiaanse geheim uit Noord

Recensent en journalist Petra Possel test voor het NRC wekelijks een restaurant in en om Amsterdam. 

Ooit beleefde ik de sensatie van een ontdekking doen. Ik was bij toeval terecht gekomen in een allerschattigst Italiaans delicatessenwinkeltje in de Van der Pekstraat in Noord en daar stonden een paar tafeltjes en stoelen. Je kon er dus van alles kopen en pizza’s afhalen, maar ook eten. Uit de boxen klonk gladde Italiaanse muziek, de rode wijn kwam in een waterglas, de pizza’s waren knapperig en de stemming opperbest. Terwijl men in het kosmopolitische Centrum de neus ophaalde voor alles wat uit Noord kwam, had de Noorderling allang begrepen dat dit geheim het beste bewaard kon blijven.

Helaas, dat duurde niet lang. Il Pecorino, genoemd naar de plek (Van der Pek) en de kaas (Italiaanse schapenkaas), werd een hit, het was er altijd druk en de eigenaren besloten tot verbouwing en uitbreiding. Eerst verhuisde het tijdelijk naar het Wilhelminadok, ook mooi maar in niets Van der Pek, en sinds november is Il Pecorino terug op haar honk. De zaak is minstens verdriedubbeld qua oppervlakte, het terras ook, er loopt een bataljon aan personeel, de wijn komt inmiddels in wijnglazen, maar de houtoven bleef, net als de muziek en La Loren die van de muur naar elke man die aan tafel schuift knipoogt. De menukaart, gedrukt op de papieren placemat, kreeg een upgrade: er zijn naast tientallen pizza’s (pizza rosse, bianche en calzone) ook andere gerechten, inclusief serieuze hoofdgerechten. 

Na een prikkelend aperitief (Aperol Spritz, 6,50 en Hugo – prosecco, vlierbloesem en munt – 5,50) kiezen we voor antipasto Italiano per due (voor twee dus, 16,50), scaloppine al vino bianco (18,50), een pizza salsicce-verdure (13,-) en lasagne bianca con verdure grigliate (15,50).

De antipasto, een plank met voorgerechtjes, bevalt uitstekend. Het brood, focaccia, heeft de smaak van goede olijfolie en zeezout en is knapperig, de royale plakken salami en mortadella zijn van hoge kwaliteit, de buffelmozzarella is goed rijp en daardoor smaakvol, er komen goede olijven bij. Het is duidelijk dat er met goede producten wordt gewerkt, iets dat op de menukaart ook expliciet wordt vermeld. 

De kwaliteit van het vlees, de scaloppine, is ook goed, maar helaas is ie wel iets te ver door, waardoor de verfijnde smaak van de kalfsmuis wegvalt. De bijgeleverde gefrituurde polenta is knapperig, de fijngesneden courgette hoog op smaak maar net niet té en met de witte wijnsaus is ook niks mis. 

De lasagne, het enige vlees- en visvrije hoofdgerecht op de kaart (behalve de pizza’s natuurlijk), heeft nu eens niet tomatensaus, maar een witte bechamelsaus die smeuïg is en karakter heeft door de flinke snuif nootmuskaat en wat Parmezaan en verder proeven we bleekselderij, paprika en courgette, lekker! De pizzabodem is van superieure kwaliteit: dun gebakken in de houtoven, luchtig en knapperig, en bedekt met het vlees van venkelworst en beetgare gegrilde groenten. 

"De pizzabodem is van superieure kwaliteit: dun gebakken in de houtoven, luchtig en knapperig"
De wijnen, een kruidige pinot grigio (5,-) en een chianti riserva (6,-) zijn goed, maar de rode wijn is ronduit warm, dus zien we ons genoodzaakt de Harold Hamersma-truc met het ijsklontje toe te passen (ijsklontje op eetlepel heel snel door de wijn trekken). Wel prettig is dat de meeste wijnen per glas worden geschonken, de huiswijnen betaalbaar zijn (3,75) en je gratis kraanwater dichtbij tafel zelf kunt tappen. 

Ten slotte delen we tiramisu (7,-) die in een weckpotje komt – wat jammer is, want zo komen de smaakmakers (drank, mascarpone, lange vingers) niet evenwichtig met elkaar in aanraking, terwijl dat juist het lekkerste effect geeft.

Het is een prettig weerzien met Il Pecorino. We houden van de plek, het eten, de mensen, de sfeer en nu maar hopen dat ze de aanzwellende groep mensen die Noord ook heeft ontdekt in de hand kunnen houden.