"De Napolitaanse pizza’s uit de houtoven zijn ­helemaal zoals ze moeten zijn: prachtig deeg, goede saus, mooie kaas, superworst."

Ik heb een nogal mottige kennis (type vieze oom) die geen gelegenheid voorbij laat gaan om met een vettige knipoog zijn favoriete tegeltjeswijsheid te delen: 'Pizza is net als seks. Als het goeie is, is het héle goeie. Maar als het slechte is, is het nog steeds hartstikke lekker.' Onbegrijpelijk vind ik dat, want al zijn er naar mijn bescheiden mening vrij veel dingen die in die categorie slecht-toch-lekker passen - ik noem de horrorfilm, de Cornetto, bolognesechips en het vroege werk van Gerard Joling - pizza en seks horen absoluut niet op die lijst thuis. 

Nu houd ik me verre van uitspraken over de kwaliteit tussen Amsterdamse lakens, maar ik weet wel dat er in de stad steeds meer goede pizza te krijgen is. Pizzeria's en eetcafés hadden lang het gezamenlijke probleem dat doorgaans met heel goedkope, slechte producten werd gewerkt: inferieur vlees, vieze olijfolie en brood, tomatenpasta en mozzarella van de rol. Maar in beide categorieën typische buurtrestaurants zien we de kwaliteit de afgelopen jaren stijgen: een heel goede zaak. 

Bijzonder
Restaurant Il Pecorino aan de Van der Pekstraat, ­tegenover table d'hôte Café Modern waar we een paar maanden geleden al eens heel goed aten, is een uitstekend voorbeeld. De zaak ruikt naar tomatensaus en lichtgeblakerd deeg, er klinkt Ramazzotti-achtige saxofoonmuziek, de muren zijn behangen met Italiaanse bartaferelen en Sophia Loren. Eyecatcher is de grote houtoven waarachter een Italiaanse kok hevig staat te zweten en er is een vitrine met aanlokkelijk ogende (ingekochte) taarten. Maar ondanks deze Dolce vita-achtige taferelen is Il Pecorino in de allereerste plaats een buurtrestaurant, rammend vol, zowel binnen als op het zonnige terras ­buiten is elk tafeltje bezet en er staat ook nog een rij voor de afhaalpizza's. Het publiek is een uitgelaten mix van ­importyuppen en geboren Noorderlingen, groepjes collega's, gezinnen en jonge hipsters. Vaste gasten worden ­enthousiast begroet. 

Er is een fikse lijst leuke Italiaanse wijnen en grappa's, bijzonder biologisch bier en wel twaalf verschillende frisjes van San Pellegrino; van bloedsinaasappel tot chinotto, een verslavende bittere soort cola die vooral op hete dagen welkom is. Het is meteen duidelijk dat de ­spullen hier niet zomaar door de groothandel worden ­bezorgd, maar met veel zorg worden ingekocht, en die lijn zet zich voort in de gerechten. 

Een antipasto voor twee (€19,50) bestaat uit uitstekende (wel ietsje dik gesneden) bresaola met Parmezaan, frisse panzanella (broodsalade met tomaat), en lekker in de houtoven geroosterd brood met artisjokmousse en kippenleverpaté. Ook liggen er zoete, gegratineerde ­tomaten gevuld met broodkruim (een beetje dubbelop naast de panzanella, maar een kniesoor etc.) en vitello tonnato, kalfsmuis met tonijnmayonaise, die een beetje tegenvalt. 

Zomer
Bijzonder is de orzotto (€14,50) met bolognese-achtige ragù van eend. De parelgort, die als risotto bereid wordt, is wel een beetje te gaar - ik vind het lekker als je nog wat te kauwen hebt - maar de rijke saus met veel tomaat en rode wijn is om het bord voor af te likken. 

We bestellen ook een frittura di pesce (€14,50); het diepe bord vol kleine sardines, pijlstaartinktvis en garnalen is een maaltijd op zich en wordt, op een vetvrij papiertje, geserveerd met grote stukken citroen. Ik zou een hele zomer kunnen doorbrengen met alleen maar dit, op een terras in de zon, en zo nu en dan een biertje. Heerlijk. 

De pizza's zijn er vanaf €6,50; wij nemen er één met worst, mozzarella en gegrilde groenten voor €12,50. Een prachtige bodem, waarbij het buitenste laagje van de korst een tikkie knapperig is, de binnenkant soepel en smakelijk. De tomatensaus is vers en zoet, de mozzarella van goede kwaliteit en er liggen grote brokken roze, spekkige Toscaanse worst op. Ook weer zo goed. 

En dan de desserts. De tiramisu (€5) wordt een beetje tuttig in een kopje geserveerd, maar smaakt heerlijk; decadent en niet te zoet. Op de taart (niet zelfgemaakt) is niets aan te merken en de koffie is ook al zo lekker. 

Het is niet voor niets zo verschrikkelijk druk in Il ­Pecorino, want dit is echt een fijne zaak. Ik betrap me er bij het weggaan op dat ik direct zin heb om wéér te gaan: voor de bruschetta met stokviscrème, de burrata met ­pittige spinazie, of de pizza met plompe ansjovisjes, want die zag er bij de buren zo heerlijk uit. Dit is een restaurant om wekelijks naar terug te keren. Zo'n buurtrestaurant zouden wij ook wel willen.

www.parool.nl